Tijdens bijeenkomsten met vrouwen zitten we vaak samen met anderen die open delen over hun leven. Onze stemmen mengen zich met gelach, herkenning en een stille kracht om met het leven om te gaan. Terwijl we luisteren, merken we een rode draad die door onze verhalen loopt. Een die ons doet afvragen hoeveel van wat we vandaag leven, gevormd is door het verleden dat we hebben meegekregen.

_{Geschatte leestijd: 4 minuten}

Veel vrouwen dragen in verschillende vormen verhalen die op elkaar lijken. Sommigen zorgen alleen voor hun kinderen, gedreven door de wens om stabiliteit te bieden. Anderen voelen zich verantwoordelijk voor hun ouders en nemen vanzelf taken op zich die ze al van jongs af aan gewend zijn. Er zijn vrouwen voor wie familiebanden altijd ingewikkeld zijn geweest, en die dat patroon terugzien in hun relaties. en weer anderen worstelen binnen een langdurige relatie met het vinden van echte intimiteit, balancerend tussen moederschap, werk en eigen ruimte.

Tegelijk zijn er ook vrouwen die een zekere rust lijken te dragen, vaak geworteld in een stabiele achtergrond of in partnerschap dat veiligheid biedt. Hun basis lijkt het leven wat lichter te maken, al blijft ook daar de zoektocht naar verbinding en vrijheid herkenbaar.

Patronen bevragen en verlangen naar verandering

Terwijl ik jarenlang luisterde naar de vrouwen om mij heen, vroeg ik me af hoeveel van ons leven gevormd wordt door wat we als kind misten. We herhalen vaak dezelfde patronen: in onze behoefte aan controle, in hoe we ons aan onze kinderen hechten, of in de partners die we kiezen. Voor sommigen brengt financiële stabiliteit balans, terwijl anderen voortdurend balanceren tussen zorg en conflict.

Zijn deze patronen simpelweg echo’s van wat we ooit leerden verwachten? Of maken we (onbewust) telkens dezelfde keuzes, gevangen in het verleden zonder het te merken? Hoeveel van wat we verlangen – nabijheid, controle, of de partner die we kiezen – komt voort uit delen van onszelf die nog niet geheeld zijn? En misschien nog belangrijker: zijn we bereid die patronen aan te kijken? Om ons af te vragen of ze ons werkelijk dienen, of slechts vertrouwd voelen omdat we ze al zo lang kennen?

Loskomen van het verleden

Ook in mijn eigen leven voelde ik het gewicht van die patronen. Net als veel vrouwen maakte ik keuzes vanuit de wens mijn kind stabiliteit te geven. Ik besloot al snel te scheiden van de vader van mijn zoon, niet uit gebrek aan liefde, maar uit verlangen naar vrijheid van oude dynamieken. Toch herkende ik sporen van mijn verleden in mijn manier van opvoeden, in de rollen die ik vanzelf innam, en in het stille verlangen naar een liefde die ik nog niet goed wist vorm te geven. Soms vroeg ik me af: zijn we gedoemd om voort te zetten wat we kennen? Of kunnen we een nieuw pad creëren?

Nieuwe wegen in ouderschap en relatie

Ik voel de behoefte aan een ander soort relatie: één die groei en verbinding toelaat, zonder de zwaarte van verwachtingen. Maar hoe doorbreek je generaties van herhaling? Durven we werkelijk een nieuw beeld te scheppen van wat liefde en ouderschap kunnen zijn, ook als we nog geen voorbeelden zien?

Het luisteren naar de vrouwen om mij heen voelde als in de spiegel kijken. Het vroeg moed, de moed om eerlijk te zien wat is, en tegelijk te geloven dat het anders kan. Misschien begint heling precies daar: in het herkennen van de patronen. Vanuit dat bewustzijn kunnen we een nieuw verhaal schrijven. Een verhaal dat niet wordt bepaald door wat was, maar gedragen wordt door wat we kunnen worden.

Familie- en trauma opstellingen bieden een bijzondere manier om deze onbewuste patronen te onderzoeken en te helen. Via deze systemische methode kunnen we oude lasten herkennen, doorvoelen en loslaten. Zo ontstaat er ruimte voor meer vrijheid, verbinding en liefde.